ویدانما : شبکه اجتماعی چند رسانه ای

درس مثنوی ۹ شه چو عجز آن طبیبان را بدید پا برهنه جانب مسجد دوید (۵۴) رفت در مسجد سوی محراب شد سجدگاه از اشک شه پر آب شد (۵۵) چون به خویش آمد ز غرقاب فنا خوش زبان بگشود در مدح وثنا (۵۶) کای کمینه بخشش ات ملک جهان من چه گویم چون تو می دانی نهان (۵۷) ای همیشه حاجت ما را پناه بار دیگر ما غلط کردیم راه (۵۸) لیک گفتی گر چه می دانم سرت زود هم پیدا کنش بر ظاهرت (۵۹) چون بر آورد از میان جان خروش اندر آمد بحر بخشایش بجوش (۶۰) در میان گریه خوابش در ربود دید در خواب او که پیری رو نمود (۶۱) گفت ای شه مژده حاجاتت رواست گر غریبی آیدت فردا ز ماست (۶۲) چونکه آید او حکیم حاذق است صادقش دان کو امین و صادق است (۶۳) در علاجش سحر مطلق را ببین در مزاجش قدرت حق را ببین (۶۴) چون رسید آن وعدگاه و روز شد آفتاب از شرق اختر سوز شد (۶۵) بود اندر منظره شه منتظر تا ببیند آنچه بنمودند سر (۶۶) دید شخصی فاضلی پر مایه ای آفتابی در میان سایه ای (۶۷) می رسید از دور مانند هلال نیست بود و هست بر شکل خیال (۶۸) نیست وش باشد خیال اندر روان تو جهانی بر خیالی بین روان (۶۹) بر خیالی صلح شان و جنگ شان بر خیالی فخرشان و ننگشان (۷۰)

شاد باش ای عشق خوش سودای ما ای طبیب جمله علت های ما (۲۳) ای دوای نخوت و ناموس ما ای تو افلاطون و جالینوس ما (۲۴)

نظر مرحوم آیت الله العظمی سید محمد عزالدین حسینی زنجانی (قدس سره) در مورد مولوی و مثنوی و اشتباهات بزرگ آن

پیامبران با هر کس متناسب با درکش صحبت میکنند.