12:00
Copy
Copy
- 3330 بازدید
- علاقه مندی
- گزارش تخلف
موجودات فضایی برای برقراری ارتباط با زمین باید از چه فناوری برخوردار باشند؟
1 پسند
با توجه به اخباری که در خصوص دریافت سیگنال های رادیویی از ستاره ای موسوم به HD164595 منتشر شد شور و هیجان خاصی در میان علاقمندان به فضا و علوم فضایی به وجود آمد.
ستاره HD164595 در فاصله 94 سال نوری از زمین قرار دارد و این فاصله به علاوه ماهیت غیر قابل توصیف سیگنال های منتقل شده، این تفکر را ایجاد کرد که اگر این سیگنال ها توسط یک تمدن فضایی ارسال شده باشد، این تمدن باید از چنان فناوری پیشرفته ای برخوردار باشد که بتواند سیگنال ها را به چنین فاصله دوری مخابره کند.
البته سیگنال های مذکور بعداً به اختلالات فضایی ناشی از یک ماهواره روسی نسبت داده شدند، اما اگر این سیگنال ها واقعا از طرف موجودات فضایی ارسال شده بودند چه میشد؟ این موجودات برای دستیابی به چنین امکانی به چه فناوری نیاز خواهند داشت؟
همانطور که در ویدیوی منتشر شده توسط وال استریت ژورنال نمایش داده شده، محبوب ترین مرجع برای پاسخگویی به این پرسش مقیاس کارداشف است که در سال 1964 توسط ستاره شناس روس نیکولای کارداشف مطرح شد.
این مقیاس، که کاملا فرضی است، مقیاسی کاربردی است که سه مرحله را در پیشرفت فناوری توصیف می کند – تمدن های نوع 1 ، نوع 2 و نوع 3 که بر اساس میزان پیشرفت فناوری جوامع تعریف شده اند.
این فناوری خود بر میزان فاصله ای که سیگنال ها از این جوامع قابل انتقال هستند تاثیرگذار است. در حال حاضر، بر روی زمین ما از تجهیزات پیشرفته قابل توجهی برخورداریم، مانند موشک ها، هاوربوردها و بسیاری دیگر؛ اما وقتی صحبت ازفناوری به میان می آید ما به سختی در میان تمدن های نوع 1 قرار می گیریم!
این امر بدین دلیل است که ما هنوز از تکنولوژی لازم برای مهار و بهره برداری از انرژی عظیمی که سیاره زمین تولید می کند برخوردار نیستیم. با وجود تمام پیشرفت ها، ما هنوز نمی توانیم تمام انرژی حاصل از انرژی خورشیدی، گرمایی، آتشفشانی و اقیانوسی را به انرژی مصرفی تبدیل کنیم و با وجود تلاش فراوان هنوز معیارهای لازم برای پیوستن به تمدن های نوع 1 را هم دارا نیستیم. در واقع، تولید انرژی باید 100 هزار بار قوی تر از وضعیت کنونی باشد تا بتوانیم خود را تمدن نوع 1 بنامیم.
با توجه به این موارد، تمدن احتمالی موجود بر روی ستاره HD 164595 برای انتقال پیام در چنین فاصله ای در فضا باید بتواند بیش از 1 تریلیون وات انرژی تولید کند.
اگر یک گام پیشتر برویم، متوجه می شویم که تمدن نوع 2 باید از این هم قدرتمندتر باشد و بتواند علاوه بر مهار انرژی سیاره خود، انرژی خورشید منظومه اش را نیز کنترل کند.
برای این کار باید وسیله ای به نام Dyson Sphere را بسازید – یک ابر سازه ماشینی که به دور یک ستاره می گردد و تمام انرژی خورشیدی آن را جذب می کند.
با این میزان انرژی، یک تمدن فرضی نوع 2 بر روی HD164595 قادر خواهد بود سیگنال های قوی تری را همزمان در تمامی جهات مخابره کند – که نشان دهنده دسترسی به 100 میلیارد میلیارد وات انرژی از طریق پنل های خورشیدی فرضی اش است.
اما حتی این میزان انرژی در مقایسه با قدرت رعب آور تمدن های نوع 3 پیش پا افتاده به نظر می رسد. در این گروه، تمدن های فضایی فرضی می توانند تمام انرژی موجود در کهکشان خود را مهار و کنترل کنند.
کارداشف فقط به سه نوع تمدن اشاره کرده است، اما از دهه 1960 تا کنون دانشمندان امکان وجود تمدن های پیشرفته تر را نیز مطرح کرده اند. به نظر نمی رسد وجود چنین تمدن هایی غیر ممکن باشد، بنابراین امکان برقراری ارتباط این تمدن ها با زمین می تواند بسیار ممکن و میسر باشد.
۲۶ مهر ۱۳۹۵
shoomali ( 15 دنبال کنندگان )
دنبال کنید
